ଦୁର୍ବାର ଇଚ୍ଛା: ଦିବ୍ୟଦର୍ଶନ

ବିଫଳତା ଗ୍ରାସିଗଲେ ଥରେ

ଅନ୍ଧାର ଦିଶେ ଚତୁର୍ଦିଗ

ମୂଲ୍ୟହୀନ ଲାଗେ ସବୁକିଛି

ଜୀବନ-ଯୌବନ-ପ୍ରେମ

ଆଉ ଏ ନିଷ୍ଠୁର କାଳଖଣ୍ଡ।।

ହାତ ଲମ୍ବିଯାଏ ହଳାହଳବିଷକୁ

ପାଦ ଲମ୍ବିଯାଏ ଚଳନ୍ତା ଟ୍ରେନକୁ

ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ ପହଁରୁଥାଏ

ଯେତେ ସବୁ ଅଜବଚିନ୍ତା

କଷ୍ଟହୁଏ ବଞ୍ଚିବାକୁ ,ଇଚ୍ଛାହୁଏ

ନିଃଶେଷ କରି ଦେବାକୁ ନିଜକୁ।।

ଯେବେ ଦୂରେଇ ଯାଏ ସାରା ସଂସାର

ମିଛ ହୋଇ ଯାଏ ସବୁ ସମ୍ପର୍କ

ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ହିଁ

ଅନୁଭବି ହୁଏ

ନିବିଡ଼ଭାବେ ତୁମକୁ

ପରଖିହୁଏ ଆପଣାର ଆଉ ପରକୁ

କେହି ଜଣେ ମଳୟପବନ ପରି

ଆବୋରି ବସେ ଆପାଦମସ୍ତକ

ଛୁଇଁଦିଏ ଗହନମନକୁ,

ସଞ୍ଚରିଯାଏ ହୃଦକୁ

ସାଉଁଳିନିଏ ରକ୍ତଝରା କ୍ଷତ

ଶୋଷି ନିଏ ଅଜାଗା ଘା'ର

ପୁତିଗନ୍ଧମୟ ପୂଜ

ଉଭାନ୍ କରି ଦିଏ

କୁଢ଼କୁଢ଼ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ପାହାଡ଼

ଝଲକାଏ ଆଲୁଅ ତୁମର

ଗ୍ରାସିଦିଏ ସମଗ୍ର ଅନ୍ଧାରକୁ।।

କେବଳ ତ ତୁମ

ଆଗମନର ବାର୍ତ୍ତାରେ

ମହକିଯାଏ ମଊଳା ମନ

କଦମ୍ବିଯାଏ ପ୍ରୀତିର ଫଗୁଣ

ଚଉରାଶୀ ଲକ୍ଷଯୋନିରେ

ଜନ୍ମୁଥାଏ ମରୁଥାଏ ମୁଁ

ତଥାପି ଆଶାର ଶତଶତ-

ପଦ୍ମ ଫୁଟିଉଠେ

ହସିଉଠେ ଜୀବନ...

ଆଉ କଣ ଥାଏ କିଛି

ସାମ୍ନାରେ ଶବ ହୋଇ ଶୋଇଥାଏ

ମରଣର ଦୁର୍ବାର ଇଛାଟେ

ତୁମ ଆବାହନ

ତୁମ ବିସର୍ଜନ

ତୁମ ଆଗମନ

ତୁମ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ

ତାରି ମଝି ରେ ଭିଡ଼ ଭିତରେ

ପ୍ରତି ମୁହୁର୍ତ୍ତ ରେ

ଖୋଜୁଥାଏ ଲୋଡୁଥାଏ

ପାଇବାକୁ ଥରୁଟିଏ

ତୁମର ସେ ଦିବ୍ୟଦର୍ଶନ ।।

ବାଲେଶ୍ବର ୮୭୬୩୧୪୧୦୨୨