ଜୟ ଜଗଦମ୍ବେ

ଧୂଳିମାଟିର ଏ ଧରଣୀ ବକ୍ଷରେ

ମହାମାୟା ଶୁଭାଗମ

ଶ୍ୱେତସ୍ନିଗ୍ଧ ବେଶେ କାଶତଣ୍ଡୀ ହସେ

ବହି ରୂପ ଅନୁପମ।

ଶ୍ୟାମଳ ସୋହାଗେ ପୁଲକିତ ଧରା

ମାତୃ ନିରାଜନା ପାଇଁ

ସ୍ୱାଗତ ଜଣାଏ ଅଶିଣ ଆକାଶ

ତାରାଫୁଲେ ଗୀତ ଗାଇ।

ଜଗତବାସୀଏ ପୁଲକିତ ମନେ

ଥାଆନ୍ତି ପଥକୁ ଚାହିଁ

ସରଗୁ ମରତ ଆସନ୍ତି ସେ ପରା

ଶାରଦୀୟ ଶୋଭା ବହି

ଅନ୍ଧକାର ଦିଶା ଆଲୋକିତ କରି

ନିଶି ଯେବେ ଆସେ ପାହି

ବେଦର ଓଁକାରେ ମନ୍ତ୍ରର ଝଙ୍କାରେ

ନିନାଦିତ ହୁଏ ମହୀ

କସ୍ତୁରୀ ଚନ୍ଦନ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ

ଚରଣେ ସମର୍ପି ଦେଇ

କରୁଣାଯାଚନା କରନ୍ତି ସଭିଏଁ

ଆତୁର ଅଧୀର ହୋଇ

ଅଜାଡ଼ନ୍ତି ସିଏ ସୁଖ ଅଇଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ

ସନ୍ତାପ ନିଅନ୍ତି ହରି

ପାପୀ ତପୀ ଦୁଃଖୀ ସବୁରି ମଥାରେ

ଢ଼ାଳନ୍ତି ଆଶିଷ ବାରି

କେତେକେତେ ଆଶା କେତେ ସମ୍ଭାବନା

ହୃଦୟେ ସାଇତି ଧରି

ଭବ ତରୁ ଡାଳେ ଡାକନ୍ତି ଆକୁଳେ

କର ମାତ ଭବୁ ପାରି

ବାତ୍ସଲ୍ୟପ୍ରେମରେ ଭରା ଆବେଗରେ

ମାଆ ଯେବେ ନିଏ ତୋଳି

ଏ ଭବ ସଂସାର ଭାବର ବନ୍ଧନ

ଲାଗେ ସତେ ମାଟିଧୂଳି ।।

ବାଲେଶ୍ବର ୮୭୬୩୧୪୧୦୨୨